دايناسورها1

 يوتارپتر ، بزرگ جثه ترين عضو از خانواده درومائوسورهاست.اين گوشتخوار چابك، بدني شبيه به ولاسيرپتر، ولي بسيار بزرگتر داشت و از سر تا انتهاي دم داراي 6 متر درازا بود و احتمالا وزنش به 1 تن ميرسيد. اين دايناسور با دندان هاي تيز و پنجه هاي خميده و برنده ي خود،،شكاچي بسيار خوفناكي است.يوتارپتر دستاني بلند و سه انگشتي داشت و برروي دو پاي پنجه دار راه مي رفت.يكي از انگشتان هر پا مجهز به پنجه اي داسي شكل و بسيار بزرگتر از ساير پنجه ها بود (اين پنجه ي ترسناك مشخصه ي بسياري از رپتر ها به شمار مي رود) كه در اين دايناسور بين 23 تا 38 سانتي متر طول داشت و كه دايناسور در هنگام دويدن آن را بالا نگه مي داشت و برروي ساير انگشت ها مي دويد.يوتارپتر سر بزرگي داشت و آرواره هاي قدرتمند او به دندان هاي دندانه دار و نسبتا بزرگ و تيزي مجهز بود

 يوتارپتر ها نيز همانند ساير درومائوسور ها به صورت گروهي زندگي و شكار مي كردند.هنگامي كه يك گروه از يوتارپتر هاي گرسنه تصميم به شكار چيزي مي گرفتند، ديگر هيچ جانداري، از آنكيلوسور هاي زرهي گرفته تا هادروسورها و سوروپاد هاي بزرگ قادر به مقاومت در برابر اين شكارچيان خونخوار نبودند.شايد كشنده ترين سلاح اين دايناسورها، پنجه هاي بزرگ پا و دستشان بود كه آنها را قادر مي ساخت تا به سرعت يك چشم بهم زدن زخم هايي دردناك و مهلك به نقاط حياتي بدنشان وارد آورند وتنها يك ضربه ي كاري از آن پنجه ي بزرگ 38 سانتي متري به گلو و گردن،مي توانست طعمه را به راحتي از پاي درآورد.اما شكار طعمه هاي بزرگتر به همين راحتي نبود.در اين صورت رپتر ها با يك كار گروهي به دايناسوري كه شايد 5 برابر از آنها بزرگتر بود حمله مي كردند و با گاز گرفتن و پنجه كشيدن هاي متوالي، زخمهاي كوچك و بزرگي در بدن طعمه ي شان ايجاد ميكردند كه خونريزي حاصل از اين زخم ها،دير يا زود طعمه ي بي دفاع را از پاي درمي آورد

 يوتارپتر ها در عين حال جانداران باهوشي بودند و مي توانستند در موقعيت هاي سخت و لحظه هاي درگيري، عكس العمل هاي سريع و مناسبي را بروز دهند.دانشمندان معتقد اند كه دايناسور هاي عضو گروه درومائوسورها و ترودون ها ،از چنان هوشي برخوردار بودند كه مي توانستند همانند بسياري از شكارچيان امروزي،نظير شير ها و پرندگان شكاري،قبل از حمله اقدام به نقشه كشي كنند و طبق فرمان هاي سردسته ي گروهشان به طور هماهنگ با يكديگر ، به طعمه ي خود يورش برند

 يوتارپتر ها چابك و سريع بودند و درهنگام دويدن به سرعتي بيش از 50 كيلومتر در ساعت مي رسيدند.مهمترين عامل حفظ تعادل در سرعت هاي بالا و درهنگام مانورهاي سريع،دم بلند و محكم يوتارپتر بود.استخواني بلند و محكم كه از ميان مهره هاي دم مي گذرد، مختص اين گونه از دايناسور هاست، كه موجب استحكام بيشتر و راست ماندن دم بلند جانور در هر شرايطي مي شود كه اين خصيصه،موجب بالانس دقيق وزن بخش هاي جلويي و عقبي بدن در سخت ترين شرايط همچون چرخش هاي سريع و دور هاي ناگهاني در هنگام دويدن مي شد . شايد همين استخوان ساده ي ميله مانند، يكي از مهمترين عوامل پيشرفت دايناسور هاي درومائوسور و پس از آن ،بروز دم پردار استخواني در پرنده ساناني چون آركئوپتريكس باشد كه زمينه ساز بروز توانايي پرواز در پرندگان امروزي شد

 برخي از ديرين شناسان معتقد اند كه سطح بدن يوتارپتر ها همانند بسياري از رپتر هاي پس از آن(مانند ولاسيرپتر) با پر پوشيده بود.هر چند هنوز مدركي دال براين واقعيت يافت نشده است، ولي سطح بدن بسياري از تروپاد ها، مشخصا با رشته هاي پرمانندي كه حاصل تغيير شكل فلس ها بودند و اساس به وجود آمدن پرهاي امروزي به شمار مي روند، پوشيده بود

 يوتارپتر در اوايل دوره كرتاسه(بين 100 تا 112 ميليون سال قبل) و همزمان با دايناسورهاي گياهخواري چون ايگوآنودون و ساروپلتا و سوپروساروس و گوشتخواراني چون آكروكانتوساروس و رپترهاي خونخوار ديگري چون داينونيكس ميزيستند

فسيل هاي اين دايناسور در شرق ايالت يوتا، واقع در غرب ايالات متحده آمريكا، يافت شده اند